W hołdzie przyrody...

Liz · Średniozaawansowany pisarz

Zielone morze

Patrzyłam nie raz,
z wierzchołka dachu,
na zaklęty świat,
po drugiej stronie drogi.

Patrzyłam jak faluje morze traw,
jak zielone fale, jedna za drugą,
rozbijały swe grzywy
o piaszczysty brzeg.

Patrzyłam na promienie Słońca,
jak tańczyły w grzbietach fal.
Jak księżyc w pełni
okrywał je swoją poświatą.

Patrzyłam jak białe motyle,
niczym morskie mewy,
sfruwają z nieba na kwiatek
jak polujące ptaki.

Patrzyłam na niebo
nad tym zielonym morzem,
jak gnane bryzą,
płyną białe okręty chmur.

Patrzyłam, bo morza już nie ma...
Zielone fale znikały,
aż cegła za cegłą,
nie było już nic.

Lecz patrzę znów
na zielone morze,
pod zamkniętymi powiekami
bezpiecznie ukryte.

Patrzę też
na białe okręty,
bo one również pamiętają
zielone morze...

Płaczące drzewa

Wszystko przemija,
odchodzi...
One wciąż pozostają.
Jakby omijał je czas.
Widziały już tak wiele,
ile nie zniosłoby
żadne serce.
Lecz żyją dalej
w smutku naszego Świata,
by cieszyły ludzkie oczy.

I nieraz siadałeś
pod ogromnym pniem,
myśląc i wybaczając.
W jego majestacie
ukajałeś lęki.
Jego cień
wydobywał z duszy
to co najlepsze.
Lecz nigdy nie słuchałeś
co ono do ciebie szepcze...
Dla Ciebie był to
tylko liści szelest...

Nie słuchałeś
jak się żalą
płaczące drzewa...
Nie widziałeś
jak ronią gorzkie łzy
w kolorach tęczy...
Nie czułeś
jak płyną z wiatrem
ku przeznaczeniu...

A płaczą drzewa
za nasz Świat,
bo tyle w nim nienawiści.
Obserwowały
przez wieczność,
jak niepokój opanowuje
kochające serca...

Więc usiądź kiedyś tam,
pod drzewami...
Lecz teraz ty
wsłuchaj się w ich płacz.
Dotykając pnia
poczuj bicie tysięcy serc,
które nigdy nie ustanie,
niezmienne na wieki...

Wsłuchaj się w ich płacz,
choć tyle im daj,
bo płaczą drzewa
także za Twój Świat...

Takeo · -Moderator-

Jej pierwszego wiersza nie zczaiłem ^^ nie wiem jak go skomentować. Za to drugi jest świetny. Każe na chwilę się zatrzymać przemyśleć pewne sprawy. Na prawdę świetny Smile

Bardzo mi się podobał. Trafił do mnie i przemówił Very Happy

ewelina · Średniozaawansowany pisarz

Hm. W pierwszym chodzi o to, że cywilizacja niszczy przyrodę? Tak mi się nasunęło po tym: "Patrzyłam, bo morza już nie ma...
Zielone fale znikały,
aż cegła za cegłą,
nie było już nic. "
Ale mogłam to wziąć za dosłownie.
Pierwszy jest ładny, ale drugi piękny!
Płaczące drzwa mi się bardzo podobają. Brawo Liz!

Ive · -Moderator-

ja tu widze raczej pożagnanie (mówie o pierwszym wierszu) o.. fizyczne rozstanie, przeprowadzkę w inne miejce... i wpomnienie... tego co było.

Co do drugiego, tytł mówi wszytko, stare drzwa, "znają histroi" i gd tylko ludzie mogli ich posłuchać, to opowiedziałyby dużo, niestety ludzie są zbyt zajęcie swoimi problemami i nie zawsze zastanawiają się nad tym co robią.

ewelina · Średniozaawansowany pisarz

Każdy widzi, jak chce. A ja np. Ive nigdy bym na coś takiego nie wpadła. Odmienność myśli.

Liz · Średniozaawansowany pisarz

A ja Wam powiem, że ten pierwszy jest też, jak najbardziej dosłowny Smile

Kiedyś, za oknem miałam piękny widok. A teraz z czterech stron blokowisko...

Ive · -Moderator-

Przynajmniej kiedyś miałaś coś ładnego za oknem, ja zawsze mam to samo..wieżowiec...

ewelina · Średniozaawansowany pisarz

Ha! A ja was zwale z krzesła! Ja ze wszystkich stron mam łąki, pola, ogrody itd.
Wiecie co? Chętnie bym się zamieniła.
Nie cierpie przyrody. Nie jestem z tego zadowolona, ale ja się jej po prostu boję. To jak? Zamieni się ktoś?

Takeo · -Moderator-

Ja pierwszy czytam i czytam i nie widzę w nim nic Very Happy

ale Liz mnie oświeciła ^^

Etinette · -Moderator-

"Zielone morze" i "Płaczące drzewa" urzekające naprawdę, piękne metafory i ten przekaz... chylę czoła.