Ku zbawieniu...

Ive · -Moderator-

Patrzę, ale nie widzę,
bo ciemność spowiła miasto,
zakryła swymi skrzydłami wszystko,
uśmiechnęła się, zabrała radość.

Pogubiliśmy się szukając drogi,
ona prowadzi nas swoją ścieżką,
ku zagładzie, oczy przyzwyczajają się,'
rozróżniam w mroku przedmioty.

Patrzę, ale nie widzę,
bo światło mnie oślepia,
jego promień pada na miasto,
Smutek się rozprasza.

Promień oświetlił drogę,
oczom ukazał się cel.
Zawróciliśmy.
Światło poprowadziło nas swoją ścieżką,
Ku zbawieniu.

anne · -Administrator-

Ładny wiersz, ale za serce mnie nie chwyta. Spodobało mi się, że

Ive · -Moderator-

anne · -Administrator-

Nie, cjodziło mi o to, że ten drugi cytat dziwnie zabrzmiał. Wiem, co to antyteza.

Ive · -Moderator-

Antyza i metafora... a z resztą czasem uśmiech jednej osoby oznacza zły innej. No ale w tym wierszu chodzi o coś innego.

anne · -Administrator-

Ok, widocznie nie umiem się odpowiednio wysłowić. Z jakiegoś powodu ciągle nam chodzi o coś innego.

anne · -Administrator-

A co do tego słowa, to widocznie każdemu nie pasuje inne:)