Mały chłopiec...

Takeo · -Moderator-

Mały chłopiec leżał w jednej z licznych sal szpitalnych. Nie różniła się od innych niczym specjalnym. Te same blade ściany, jedno samotne łóżko, stojące tuż przy oknie i lampa nadająca pokojowi żółtawy odcień. Chłopiec leżał zakopany w kołdrę. Bladość jego cery sprawiała, że wydawał się być niewidocznym. Jago małe ciało opanowała gorączka. Nikt go nie odwiedzał. Samotność nigdy go nie opuszczała. Szatyn otworzył nagle błękitne oczy i spojrzał na okno. Lubił przez nie wyglądać. Mógł wtedy zakopać się w marzeniach i zapomnieć o całym świecie. Lecz nie dane mu to było dziś zrobić. Za oknem padało. Wszystko mieniło się w odcieniach szarości. Potęgowało to jego już i tak podły nastrój. Chłopiec przygryzł wargę, a z jego oczu popłynęła jedna łza. Niechciana łza. Szybko otarł ją kantem dłoni. Nie mógł sobie pozwolić na chwile słabości. Musiał być silny, dawać przykład innym i wierzyć. Tylko gdzie tego wszystkiego miał szukać. Gdzie podziała się siła? Gdzie schowała się wiara? Nie wiedział. Zacisnął małe piąstki i zamknął oczy. Gorączka trawiła jego małe ciało. Wdzierała się nawet do umysłu. Nie potrafił już racjonalnie myśleć. A może nie chciał? Po tym co przeżył? Ile wycierpiał? Jego rodziców nie obchodziło co się z nim stanie. Mieli własne problemy, wciąż szukali swego szczęścia. Gonili za karierami. Zatracali się w pracy. W ich sercach zabrakło miejsca dla niechcianego dziecka. Nigdy nie przyszli go odwiedzić… Mały uśmiechnął się smutno. Lepiej by dla nich było gdyby zmarł. Śmierć nagle wydała mu się kuszącą propozycją. Mogła ukoić ból. Ból, który wciąż narastał i rozsadzał go od środka. Tak. Śmierć była jedynym wyjściem. Po jego policzkach spłynęły dwie kolejne łzy. Tym razem nie otarł ich, lecz pozwolił swobodnie im płynąć. Czy naprawdę tego chciał? Czy to jedyne wyjście? Już nigdy nie ujrzeć wschodów słońca i nie usłyszeć śpiewu Słowika? Czy naprawdę był gotów z tego zrezygnować? Pytania mnożyły się w jego głowie, ale nie potrafił na nie odpowiedzieć. Nie znał odpowiedzi.
Drzwi cichutko skrzypnęły, a ciałem chłopca wstrząsnął dreszcz. Nie otworzył jednak oczu, ani się nie poruszył. Nie dał znaku życia. Po chwili poczuł czyjąś ciepłą dłoń na swojej. Drgnął nieznacznie, gdy ów dłoń ścisnęła mocniej jego rękę. Zaciekawiony otworzył oczy i spojrzał na przybysza. Na skraju łóżka siedziała mała dziewczynka. Na jej twarzyczce malowała się troska, a gdy ich spojrzenia spotkały się, jej oblicze rozjaśnił przyjemny uśmiech. Chłopiec odwzajemnił go. Jego wątpliwości zostały rozwiane jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a jego przyjaciółka – samotność zepchnięta w kąt. Nie wiedział kim była dziewczynka, ani po co do niego przyszła, ale nie to się dla niego liczyło. Nie był już sam. Odnalazł sens istnienia. Już wiedział, że się nie podda. Będzie walczył i zwycięży, a w jego życiu pojawią się inni życzliwi ludzie. Jak zielonooka dziewczynka, której wizyta dodała mu siły.

ewelina · Średniozaawansowany pisarz

Uffff.
Och powiem Ci, że to było piękne. Krótkie, ale piękne. Szczególne...z osobistych względów. Wspaniałe...

Takeo · -Moderator-

Dziękuję :*

ewelina · Średniozaawansowany pisarz

Nie masz za co. Napisałam, co czuję. Bo taka jest prawda.

anne · -Administrator-

Bardzo ładne i przyjemnie się czytało. Były powtórzenia, ale i tak swój urok miało.

Takeo · -Moderator-

ALe Ci się zrymowało ^^ heh a że powtórzenia to wiem Smile

Etinette · -Moderator-

Bardzo poruszająca jednoczęściówka naprawdę, mały, osamotniony chłopiec, tak bezlitośnie prawdziwe. Owszem były małe błędy oraz powtórzenia, ale i tak mnie to urzekło.

Ive · -Moderator-

Ech.. bo ja wiem? Pomysł dobry, ale przy czytaniu męczyłam się. Nie chodzi o powtórzenia (na to nie zwracam uwagi) ale na stopień "pocięcia" testu.. oj nie wiem.... nie potrafiłam się w to wczuć, a ponadto męczył mnie nadmiar ktrótkich zdań...

anne · -Administrator-

Krótkie zdanie rzeczywiście przeszkadzały, ale ja się specjalnie nie męczyłam.

Takeo · -Moderator-

nadmiar krótkich zdań... cóż może i rzeczywiście za dużo ich tam jest...

anne · -Administrator-

Chyba wszyscy przechodzą przez etap nadmiaru krótkich zdań Smile

Takeo · -Moderator-

tak, ale wole takie krótkie zdania, niż dłuższe niż homerowskie. Bo w tamtych to conajmniej można się pogubić xD cóż dążmy do doskonałości ^^

anne · -Administrator-

Nie trzeba od razu kilometrowych Smile

Ive · -Moderator-

anne · -Administrator-

Krótkie są dobre np. jak coś się szybko dzieje.